Większość ludzi, kiedy buduje komputer, wybiera fajne Pentium 4, Pentium D lub Athlon 64. Oferują dobrą ogólną wydajność od razu po wyjęciu z pudełka i mają obfite wsparcie płyty głównej. Jednak niektórzy overclockerzy i maniacy komputerów bezczynnych decydują się na inną drogę, kupują procesory do laptopów i umieszczają je w swoich niestandardowych wersjach.
Istnieje kilka atrakcyjnych funkcji procesorów mobilnych. Jednym z nich jest to, że ponieważ laptopy są zaprojektowane do pracy na baterii, mobilne układy scalone zużywają mniej energii, w tym niższe napięcia, niż ich odpowiedniki na komputerach stacjonarnych. Z tego powodu, gdy działają na normalnych napięciach na płytach głównych do komputerów stacjonarnych, procesory dość dobrze podkręcają. Inną ważną właściwością są niższe częstotliwości taktowania i częstotliwości magistrali front-side, których używają procesory mobilne w porównaniu do ich odpowiedników na komputery stacjonarne. Ponieważ techniką numer jeden, którą stosują overclockerzy, jest podniesienie przedniej szyny, niska prędkość oznacza, że jest więcej miejsca na zwiększenie prędkości. To samo dotyczy częstotliwości taktowania - niższe częstotliwości oznaczają niższy mnożnik, co z kolei oznacza, że przednią magistralę można podnieść na wyższy poziom, zanim overclocker natrafi na barierę taktowania.
Rezultatem zarówno niższych napięć, jak i niższych częstotliwości taktowania stosowanych przez procesory mobilne jest niższe rozpraszanie ciepła - innymi słowy, procesory mobilne wytwarzają mniej ciepła niż ich odpowiedniki na komputerach stacjonarnych. Jest to atrakcyjne zarówno dla overclockerów, jak i maniaków cichych komputerów (a z kolei osób budujących komputery z mediami), ponieważ oznacza to, że wymagane jest mniejsze chłodzenie zarówno przy magazynie, jak i podkręconych prędkościach. Przy prędkościach podstawowych rozpraszanie ciepła jest zwykle wystarczająco niskie, aby zastosować wentylator o bardzo niskiej prędkości, co zmniejsza hałas.
W rzeczywistości istnieje dość długa tradycja korzystania z procesorów laptopów w komputerach stacjonarnych. We wczesnych 4 dniach Pentium Socket 478, overclockerzy uwielbiali P4-M, które rządziły gniazdem laptopa, ponieważ miały dużo miejsca na głowę i pasowały do standardowych gniazd płyty głównej. Później, kiedy pojawił się tańszy Mobile P4, wersje Celeronów tych układów były szczególnie dobrymi overclockerami - wersja 1.6 GHz mogła osiągnąć 3, 2 GHz przy standardowym napięciu chłodzenia i komputera stacjonarnego oraz 2, 66 GHz przy normalnym napięciu laptopa.
Overclockerzy również korzystali z procesorów mobilnych po stronie AMD - Athlon XP-M był notorycznie dobry w uzyskiwaniu wysokich prędkości i prawdopodobnie procesor mobilny używał większości innych procesorów mobilnych w komputerach stacjonarnych. Obecnie używają Turions i Mobile Athlon 64s na płytach głównych Socket 754.
Tymczasem Intel odkrył, że P4-M nie zapewniał im żywotności baterii, jakiej chcieli na laptopach, i dlatego wprowadził Pentium-M o niższym taktowaniu (o którym czytałeś wcześniej w tej kolumnie). Pentium-M stanowił problem dla ludzi, którzy chcieli go używać na swoich komputerach, ponieważ do działania wymagał specjalnego chipsetu i gniazda. Jednak ostatecznie AOpen i DFI wypuściły płyty główne z chipsetem Pentium-M Socket 479 i 855. Pomimo tego, że jest MicroATX i jest ograniczony przez jednokanałową pamięć RAM DDR333, 4x AGP i inne dziwactwa chipsetów, tweakery szybko przyjęli te niszowe płyty. Odkryli, że jeśli ktoś przetaktuje Pentium-M z rdzeniem Dothan 1, 6 GHz do 2, 4 GHz, to w wielu testach pobiłby Athlon 64 FX-53.
Sprawy stały się jeszcze bardziej interesujące, gdy Asus wprowadził adapter CT-479. Niestety, pojawił się po pojawieniu się na rynku płyt głównych LGA775 / PCI-E i był kompatybilny tylko z płytami Asus Socket 478, ale pozwolił ludziom, którzy chcieli używać Pentium-M w swoich systemach, z chipsetem 865 lub 875 płyta główna, co pozwala na wyższe podkręcanie, dwukanałową pamięć DDR, natywną Serial ATA i AGP 8x. Co najlepsze, podczas gdy płyty główne Pentium-M z chipsetem 855 miały 250 USD i więcej, CT-479 kosztował tylko 50 USD.
W tym samym czasie AOpen wypuścił nową płytę główną opartą na chipsecie 915 z PCI-Express i dwukanałową pamięcią DDR2. Ponownie było to drogie i dotyczyło głównie aplikacji na komputery PC, ale pozwoliło fanatykom Pentium-M na używanie kart graficznych PCI-E z procesorami.
Popularność tej płyty i adaptera została zwiększona przez fakt, że Pentium 4 Prescott działał gorąco i miał stosunkowo rozczarowujące działanie. Pentium-M stał się najlepszym wyborem dla ludzi, którzy chcieli wybrać Intel, ale nie chcieli grzejnika kosmicznego w wieży, który ze względu na wszystkich fanów brzmiał jak odkurzacz.
Teraz, gdy Core Duo jest już dostępny, pojawia się nowa runda desek, aby skorzystać z jego zalet. AOpen i DFI są w grze, a nawet Asus wchodzi na rynek. Najbardziej godną uwagi płytą jest jednak AOpen i975Xa-YDG. Jest to w pełni funkcjonalna płyta ATX wykorzystująca mikroukład Intel 975X; AOpen twierdzi, że jest kompatybilny zarówno z Crossfire, jak i SLI, i oferuje SATA RAID oraz cztery gniazda pamięci, pierwsze dla karty Pentium-M (chociaż było to możliwe wcześniej, jeśli używałeś CT-479). Wykorzystuje również standardowy wspornik montażowy radiatora Socket 478, umożliwiając overclockerom stosowanie bloków wodnych P4 i systemów zmiany fazy w celu osiągnięcia jeszcze większej prędkości.
I975Xa-YDG to dobra płyta główna, ponieważ pozwala większej liczbie osób niż kiedykolwiek korzystać z wydajności Pentium-M (obecnie Core Duo). Mamy nadzieję, że AOpen wyceni go konkurencyjnie, dzięki czemu będzie atrakcyjną alternatywą dla Pentium D i Athlona 64 x2.
