Retro piątek: monitory monochromatyczne

We wczesnych dniach komputerów domowych dwa najczęściej używane typy wyświetlaczy to telewizory i monitory monochromatyczne. Najpierw porozmawiam o telewizorach.

W latach 80. telewizory były tańsze niż monitory. Wystarczyło kupić najtańszy telewizor, jaki można znaleźć, podłączyć komputer do telewizora przez wbudowany port TV OUT do przełącznika sygnału RF, zmienić kanał w telewizorze na kanał 3 lub 4, przesuń przełącznik na pudełku, aby zaakceptować dane wejściowe z komputera, i byłeś gotowy.

Standardowe rozdzielczości na 8-bitowych komputerach domowych były niskie, więc znaki i grafika były łatwo widoczne. W Commodore VIC-20 standardowa rozdzielczość wynosiła 176 × 176, TRS-80 256 × 192 i Atari 320 × 192. Każda z tych lub innych 8-bitowych rozdzielczości komputerowych pokazywała na ekranie ładne, duże postacie.

Korzystanie z telewizora było również najtańszym sposobem obliczania w kolorze. Na początku lat 80. kolorowe telewizory sprzedawały się w tym momencie tanio, więc naprawdę nie było potrzeby posiadania prawdziwego monitora komputerowego dla większości ludzi.

Dopiero po przejściu do królestwa PC rzeczywiście potrzebowałeś monitora komputerowego. Commodore 64 wyświetlał 40 kolumn, które można było łatwo odczytać na ekranie telewizora. Z drugiej strony komputer IBM wyświetlał 80 kolumn i było to niezwykle trudne do odczytania w telewizji, ponieważ osiągnąłeś limit możliwości NTSC z 525 liniami skanowania. W tym momencie potrzebny był prawdziwy monitor.

Monochromatyczny, wbrew powszechnemu przekonaniu, nie oznacza „tylko czerni i bieli”. W odniesieniu do monitora oznacza dosłownie „jeden wyświetlany kolor”. Ten kolor był biały, szary, bursztynowy lub zielony. Większość wczesnych monitorów wyświetlała kolor bursztynowy lub zielony, przy czym dominowała zieleń, stąd „zielony monitor”.

Prawdziwe czarno-białe 2-kolorowe monitory były dostępne tylko na wczesnych komputerach Apple Macintosh; mieli małe 9-calowe ekrany, które dosłownie mogły wyświetlać tylko czarno-biały. I tak, to było prawdziwe „i”, ponieważ jednocześnie wyświetlało zarówno czerń, jak i biel. Nie, to nie była skala szarości, ponieważ wczesne komputery Mac nie robiły szarości. Każdy „cień”, który stworzył, został zrobiony przez dodanie małych kropek lub linii, aby nadać mu wygląd cienia.

Czy potrafisz naśladować stare monochromatyczne wrażenia?

Nie, ponieważ nowoczesne systemy operacyjne na to nie pozwalają. Można jednak łatwo ustawić ustawienia kolorów na zero, aby odtworzyć wrażenia w skali szarości , które są wystarczająco zbliżone do monochromatycznych.

Chociaż oprogramowanie do sterowania wyświetlaniem różni się w zależności od posiadanej karty graficznej, oto jak odtworzyć obraz w skali szarości za pomocą Catalyst Control Center firmy AMD (wcześniej ATI):

W Catalyst Control Center rozwiń menu swojego monitora. W zależności od połączenia fizycznego będzie to albo „Moje cyfrowe panele płaskie” lub „Moje wyświetlacze VGA”:

Kliknij odpowiednie ustawienie, a następnie przeciągnij ustawienie „Nasycenie” do zera:

Gdy to zrobisz, od razu zobaczysz, że wszystko przechodzi w tryb skali szarości.

Niektórzy z was mogą naprawdę docenić możliwość okresowego „przejścia do skali szarości”. Działa najlepiej, gdy piszesz dokumenty i e-maile, gdy chcesz mniej rozpraszać uwagę.